دستم به آرزوهایم نمی رسد
آرزوهایم بسیار دورند...
ولی درخت سبز صبرم می گوید:
امیدی هست...خدایی هست...
این بار برای رسیدن به آرزوهایم یک صندلی زیر پایم می گذارم
شاید این بار دستم به آرزوهایم برسد...

دنیای آدمها دنیایی پر از غرور و کوچک است...آنها خود را عاشق می نامند و تو را از عشق تنها میگذارند...این عشق همان نفرت است...آنها در دنیای کوچک خود گم شده اند و دل های عاشق را فراموش کرده اند.

دنیایی که در آن سادگی بزرگترین گناه است...و فراموش کردن و دل شکستن کار هر روز آنها...در دنیای آنها عمر خوشی دوامی ندارد...

بعضی چیزها گفتنی نیست...فقط می نویسم...امــــــــــــــــــــــــا..... 

شبی غمگین ، شبی بارانی و سرد مرا در غربت فردا رها کرد ،

دلم در حسرت دیداراو ماند مرا چشم انتظار کوچه ها کرد ،

به من می گفت تنهایی غریب است

ببین باغربتش با من چه ها کرد ،

تمام هستی ام بود و ندانست که در قلبم چه آشوبی به پاکرد ،

او هرگز شکستم را نفهمید اگرچه تا ته دنیا صدا کرد

نگران این من ِ خسته نباش حالش خوب است٬

گاهی دلش از این شب های نبودنت می گیرد٬

گاهی چشمانش در انتظار برای آمدنت بارانی می شود٬

گاهی نفس هایش از دلتنگی بالا نمی آید٬

گاهی می نشیند کنار پنجره و به جاده ی رفتنت خیره می ماند٬

باز هم دلتنگی...

آرام درکنار پنجره نشسته ام

و دل داده ام به صدای باران

.که اشکهایم را زمزمه می کند

داستان دلتنگی بلند است

و فرصتی نمانده برای گفتن

شاید وقتی دیگر بگویم از تنگی قفس!

رفــــــــــــت؟

بــــــــــه سـلامــــــــــت!

مــــــن خـــدا نــیــستــم کــــــه بــگــویــمــــــــ:

صــــد بـــــار اگـــر تـــوبه شـکسـتـی بـــاز آی.....

آنــــــکه رفـــــــت

بــــــــه حـــرمت آنــچــه بـــا خـــود بـــــرد......

حـــــق بـــرگــشــــت نــــــدارد.....

رفـتـنش مـــردانـــه نــبــود.......

لااقـــل مـــــــــــرد بــاشـد بــــر نــــــــگــردد......

چی باید بنویسم توی دلم که کلی حرفه اما نمیدونم از کجا بگم از چی بنویسم فقط میخوام
بگم خیلی خسته ام از همه چی از زندگی از این دنیا از این ادماش ... وای که چقدر سخته
یه حرفی تمام وجودتو ریخته باشه بهم اما نتونی بازم بلند داد بزنی بگی . چقدر سخته زندگی رو که فکرشو نمیکردی روزی اینجوری بشه باید به زور تحملش کنی ... میخوام بگم سیرم از
این زندگی حتی از خودم خدا جون کمکم کن میدونم که اگه نبود اون خدا ... شاید حالم از این بدتر میبود... خدارو دوست دارم واسه بودنش کنار من واسه اینکه همیشه بفکرمه واسه اینکه حتی در بدترین شرایطم تنهام نزاشته 

به ثانیه ها گوش می کنم

و چشمهایم را می بندم و اشک میریزم

چقدر خسته ام

چقدر دلم می خواهد همینجا بین عبور و مرور مدام ماشین ها و مردم دراز بکشم و دنیا را به ایستادن وا دارم

چقدر دلم می خواهد بروم بالا ترین جای شهر بایستم و بلند بلند بخندم...

به خودم و به دردهایی که هیچ درمانی برایشان تجویز نمی کنی...
... آه خدایا بیا هر دو دست برداریم تو از ساختن انسان و من از سوختن به پایش

دیگــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر نــــــــــه
آدم، آن آدم اســـــــت
و نه حـــــوا، آن حوا
من و تو زاده ی کدامین دو نخستینیم
که نه بوی آدمیت داریم و
نه هوس حوا. . . ؟!

نشسته ایم

خودم و قلبم..

با هم”نقطه بازی” میکنیم..

زبان نفهم قلبم نمیفهمد “قواعد” بازی را..

تمام خانه ها را با اسم ”تو” پر میکندگاهی لال میشود آدم ... حرف دارد ولی کلمه ندارد

زندگی باید کرد گاه با دل تنگ

همتی باید چو قطره بر سنگ

اینکه طوفان خزان گل است

ساقی پیمانه حیران دل است

ما را چه چیز که چی باشد

بی غم دنیا و کی به کی باشد

مهم آنکه پای تو در میان باشد

زلف گیسوی تو چو پرنیان باشد

با نام تو مژگان بارانی شود

تپش این قلب هم آنی شود

خوشم از آنکه با بال رویا پر می کشم

هرآن که خواهم به سرایت سرمی کشم

تو کجا و من کجا فاصله قرنهاس

خاص بودن توی مغز اتفاق می افته نه توی عکس ... 

دلـــــــم بــــــــا تــــــــو بـــــــــود . . . ×
تــــــــو ولــــــے ســـــــرد شــــــــدے . . . ×
آنــقــــــــدر ســــــــرد ڪـــــــــــﮧ . . . ×
بــــــﮧ نـــــاچـــــــــار گــــــــرمــــــایــــــــــم را . . . ×
بــــــﮧ تـــــــو بــخــشــیـــــــــدم . . . ×
و تـــــــو بـــــــﮧ مـــن تــهــمـــت ســــــــرد شــــــــدن زدے . .